Želim da mislim da je do vaše nekulture i neprofesionalnosti došlo postepeno, tako što ste, uporedo sa akademskim napredovanjem, postupno i sasvim svjesno, odbacivali dio po dio vlastite uljudnosti u ophođenju sa onima za čiji ste profesionalni, stručni i ljudski razvoj tokom studija finansijski, obrazovno i etički odgovorni, i pri tome se, u vlastitoj svijesti, vinuli u akademske visine i, sa pozicija subjektivnog (vlastitog) osjećaja o (vlastitoj) bitnosti, stručnosti, nedodirljivosti i autoritativnosti, jednostavno odlučili postati takvi kakvi ste: neprijatni, neuljudni, prepotentni i, kad za time osjetite potrebu, agresivni.

Pretpostavljam da ste s vremenom i stažom izgubili osjećaj za lijepo ponašanje, odvajanje privatnog i profesionalnog i, kao svojevrstan instinkt neophodan za samoodržanje, razvili mehanizme nenapadanja u okviru uzajamne akademske koegzistencije sa onima koje smatrate sebi ravnim, uklopljene u aktivno ili pasivno učestvovanje u tragikomediji hiperpozitivnosti i utopizma koja se, kao imperativ, nameće na obrazovnoj instituciji koju predstavljate, dok, istovremeno, na sve one koji su ispod vas, a  prvenstveno studente, gledate sa superiornih kvaziautoritativnih visina vlastitih pozicija i zvanja koja zauzimate u univerzitetskoj i akademskoj hijerarhiji, zaboravljajući da su oni jedini razlog zbog koga ste tu i zbog koga ste to što jeste.

Pretpostavljam da se osjećate ugroženo kada se neko od studenata usudi da završi drugi ciklus studija i tako se, u smislu postignutog stepena obrazovanja, izjednači s vama, a možda mu/joj i zavidite na izvođačkoj tehnici i sposobnosti interpretacije, budući da iste u datom trenutku daleko prevazilaze vašu vlastitu izvođačku tehniku i sposobnost interpretacije, ili su čak na nivou koji nikada niste uspjeli postići ili dostići (mada to nikada ne bi priznali, čak ni sebi).

Pretpostavljam i da ste zaboravili kako izgleda svirati koncert pred publikom i komisijom koja vas ocjenjuje, budući da ste sami to (u)činili relativno ili veoma davno, te da ste, stoga, izgubili iz vida da su na takvom događaju članovi komisije u ulozi domaćina i odgovornih osoba koje predstavljaju instituciju visokog obrazovanja u okviru koje se jedan takav koncert odvija. Takođe ste, u vezi s navedenim, zaboravili i to da je profesionalna, akademska, umjetnička, pedagoška i, konačno, ljudska dužnost svakog od članova komisije učiniti da se na takvom koncertu svi učesnici (tačnije, i prije svega, kandidat, a potom publika i vi sami), osjećaju prijatno i imaju svijest o važnosti i svečanosti događaja kome prisustvuju (u ovom slučaju, završetka drugog ciklusa studija).

Pretpostavljam da ste stoga zauzeli tri međusobno odvojena mjesta u sali i da ste se, umjesto da se neko od vas troje obrati publici i predstavi kako samog kandidata tako i vas same, u svojstvu komisije koja tog kandidata ocjenjuje (kao što nalaže etika javnog polaganja ispita, ali i opšta kultura ophođenja s ljudima u okviru javnih dešavanja ispitnog tipa na visokoobrazovnim institucijama), opredjelili za dvije riječi koje je, sa pola glasa, oporo i preko volje izgovorio predsjednik komisije: "Možeš počet'".

Pretpostavljam i da je, usljed svega navedenog, predsjednik komisije imao potrebu da pravi grimase i poluglasno komentariše sviranje tokom kompozicija i u pauzama, dok su ostala dva člana, ili, da budem rodno korektan, članice komisije svojim gestovima, grimasama, prezrivim pogledima, položajima tijela i interakcijom sa personalnim uređajem za mobilnu komunikaciju činile sve da pokažu koliko su visoko pozicionirane i superiorne u odnosu na kandidata i ostatak publike i koliko im je prisustvo na navedenom događaju ispitnog tipa ispod časti i opsega interesovanja.

Isto tako, pretpostavljam da vam, možda već dan-dva kasnije, nije predstavljalo nikakav problem niti bilo ispod časti da članstvo u navedenoj komisiji za završni koncert na drugom ciklusu studija dopišete na spisak svojih (često, u vrijednosnom smislu, polemičnih i problematičnih) umjetničkih referenci (što vam je, na opštu žalost i tragediju čitavog sistema visokog obrazovanja, namjerno ili slučajno omogućeno i dopušteno opštim mjestima i generalizacijama koje stoje u Zakonu o visokom obrazovanju u vezi sa pojmom "umjetnička referenca"), ispod niza sličnih stavki u kojima ste (formalno) učestvovali ponašajući se na isti ili sličan način, već ste to učiniti ponosno i samouvjereno, po prostoj logici stvari, kao da ste svirali vi, a ne kandidat, i kao da su zasluge za kandidatov završeni drugi ciklus studija u jednakom omjeru raspoređene na trud i vrijeme koje je uložio kandidat i trud i vrijeme koje ste uložili vi. 

Konačno, pretpostavljam da svega što sam naveo niste u potpunosti ni svjesni, da se u vašim (vlastitom važnošću ispunjenim) umovima jednostavno razvila ideja da tako treba, da je to ispravan i jedini mogući način za ophođenje prema svima koji nisu tamo gdje ste vi, ili bar približno tako visoko pozicionirani.

A možda ste samo frustrirani, bezobrazni i uplašeni da bi neko ko se zaista, praktično bavi muzikom i zaista je svira umjesto da o njoj priča mogao ugroziti pozicije na kojima se nalazite.

Nije ni važno.

U svakom slučaju, siguran sam u to da sam, tokom čitavog ispitnog koncerta, osjećao stid zbog vašeg ponašanja, kao i strah da bi me neko mogao poistovjetiti sa vama samo zbog toga što smo, profesionalno i najšire shvaćeno, dio iste akademske zajednice u okviru istog univerziteta.

Siguran sam i u to da ste mi, svojim ponašanjem i stavom prema kandidatu i publici, na najbolji mogući način, nedvosmisleno i praktično, dočarali sve ono što u svojoj sadašnjoj i budućoj akademskoj karijeri ne želim i ne smijem postati, prvenstveno u smislu odnosa prema mladim ljudima za čije obrazovanje sam odgovoran u okviru svoje naučne oblasti, ali i prema čitavoj okolini i, što je možda i najbitnije, prema samom sebi.

Konačno, siguran sam u to da ću, kad god mi se za to ukaže prilika, odnosno kad se od mene bude tražio savjet, nastojati da  iznesenim mišljenjem potkrijepljenim primjerima učinim sve da spriječim da neko od mladih ljudi koje poznajem ili koje ću tek upoznati dođe u vaše ruke.

Kakav god da je neko student, umjetnik i čovjek, vi, takvi, ga apsolutno ne zaslužujete.